Erken Seçim ve Kıbrıslılık
Size gerçeğin mi söylenmesini istersiniz yoksa duymak istediğiniz şeyin mi?
Biliyorum pek çok soru gibi bu sorunun da evrensel geçerliliği olan tek bir yanıtı yok. Kişiden kişiye, her kişi için de zamana veya koşullara göre değişebilir yanıt!
Ama bu durum, sorunun geçerliliğini ortadan kaldırmıyor!
Yanıtı daraltarak şunu iddia edeceğim; herhangi bir sorunu çözmekle ilgilenen kişiler, o soruna dair gerçeğin bilgisine ihtiyaç duyarlar!
Çözme iradesinden uzaklaştığımız oranda; hakikatten feragat edebilir duruma geliriz.
Çok basitleştirerek söylersem, bir doktorun doğru teşhise ihtiyacı vazgeçilmezdir ancak hasta için bu o kadar da kesin değildir. Veya gidilecek güzergahı şoför bilmek zorundadır ama bu yolcu için geçerli olmayabilir.
Sosyalist bir insan olarak, her iki örnekte de herkesin sürece hâkim olması için çaba harcarım. Ancak yazımız bakımından konu şu: Yolcu/hasta hakikatten feragat edebilir, şoför/doktor edemez!
***
Meclis’te yaşanan krizin ilk günlerinden itibaren bize “erken seçim”in kapıda olduğu söylendi. CTP ve TDP tüm stratejilerini bunun üzerine kurdular, halka bu öngörü ile hitap ettiler.
Sadece Bağımsızlık Yolu, “bu krizden erken seçim çıkmaz” dedi.
Bir yanda “yeterince isterseniz olur” diyenler vardı, diğer yanda “istemek yetmez yapmak gerekir, söylemek yetmez olmak gerekir” diyenler!
Ve hafta başında bu defterin kapandığı tescillendi, CTP’nin erken seçim öngören yasasının ivediliği Meclis’te reddedildi.
O ilk haftalarda bizim için hakikati dile getirmek çok da kolay değildi.
Mevcut hükümetin olumsuzluğu ortadayken, herkes erken seçim istiyorken, UBP kendi içinde kavga ederken, rejim muhalefeti halka duymak istediklerini söylerken, hakikati söylemek çok da sempatik değildir. Şeker hastasına pasta ikram edenler varken, “sakın yeme” diyen doktor gibi!
Doğrusu şimdi erken seçimin hiçbir zaman ufukta görünmemiş olduğu gerçeği ortaya çıkmışken, geriye dönük değerlendirme yapma çabası da hiç sempatik görünmüyor.
Bacağı kesilen hastaya, “ben söylemiştim” demek gibi!
Medyanın tutumu da bunu göstermiyor mu? Meclis krizinin ilk gününden itibaren, erken seçim pastasını pazarlayanlara mikrofon uzatıyorlardı.
Şimdi hakikat ortaya çıktı, bu konuyu konuşmak istemiyorlar! Bu çok doğal, çünkü hayâl ile inkâr el ele gider! Tıpkı hakikat ile samimiyetin el ele gittiği gibi!
***
Benzer bir örnek bugünlerde yaşanıyor…
Kıbrıs’ın kuzeyinde görmek için bakan herkese açık bir örüntü var. Rejim ne zaman sıkışsa ve halkın gündemini pahalılıktan, işsizlikten, sömürüden, yolsuzluklardan, özel sektördeki sömürüden, asgari ücretten, elektriksizlikten, doktorsuzluktan, okulsuzluktan, sendikasızlıktan uzaklaştırmak istese aynı cümleye sarılıyor: “Kıbrıslı diye bir şey yoktur”
Denktaş’tan beri böyle bu!
Geçmişte Tahsin Ertuğruloğlu, Zorlu Töre, Erhan Arıklı, aklınıza gelebilecek bütün rejim siyasetçileri kurdu bu cümleyi. Ersin Tatar ise birden fazla kez kullandı.
“Bizimkiler” ise her defasında bu cümleyi ilk kez duymuş gibi heyecanla cevap yetiştirmeye, o anda ilgilendiği gerçek sorun her ne ise onu bir yana bırakıp “laf sokmaya” devam ediyor!
Gündem de böylece değişiyor, sıkışan rejim bir kez daha rahat ediyor!
Sadece gündem değişmiyor, halk da bölünüyor! Asgari ücrete artış bekleyenler, aynı pahalılıktan mustarip olanlar, trafikte yakınlarını kaybedenler, elektriği hep beraber kesilenler birdenbire Türkiyeli ve Kıbrıslı diye iki kampa ayrılıyorlar!
İnsanın “bu oltaya düştünüz de düştünüz, bari düşmüşken en azından şu Kıbrıslılığın tanımında ortaklaşsanız” diyesi geliyor.
Ulusal bir şey mi, kültürel bir şey mi, coğrafi bir şey mi, hepsi birden mi yoksa?
Hakikati burada da dile getirmek şart: Kıbrıslılık savunulacak değil inşâ edilecek bir şeydir. “Erken seçim” gibi, siz istediniz diye değil gereğini yaparsanız gerçek olacak bir şey!
Erken seçim için söylediğimizi Kıbrıslılık için de söyleyebiliriz rahatça; “istemek yetmez yapmak gerekir, söylemek yetmez olmak gerekir”
Bazı kesimler için duyması daha da acı olan şudur ki; Kıbrıslılık ancak kapsayıcı olursa hayata geçebilecek bir şeydir.
1960 öncesi İngiliz emperyalizminin kâbusu olan Kıbrıslılık olasılığı, iki halkın birbirine kırdırılması yoluyla engellenmiştir.
1960 sonrası Kıbrıslılığı kendi için sahiplenen Kıbrıslı Elen liderliği bu bölünmenin coğrafi noktalara ulaşmasında ciddi bir pay sahibidir.
Şimdi aynı hatayı Kıbrıs’ın kuzeyindeki ilericiler tekrarlamaya devam ederse, Kıbrıslılık lafta kalmaktan kurtulamayacaktır. Birimizin Kıbrıslı olabilmesi için, hepimizin Kıbrıslı olabilmesi şarttır!
İyileşeceğimize yürekten inandık diye iyileşmeyiz, olmak istediğimiz yerde olduğumuzu söyleyerek gideceğimiz yere varamayız.
Sonucu isteyenler, sürecin gereğini de yerine getirmek zorundadırlar.
Varmak isteyen yolu öğrenecek, iyileşmek isteyen tedavi olacaktır! Duymak istediklerimizin lehine hakikatten feragat ederek, hiçbir yere varamayız!
***
Size gerçeğin mi söylenmesini istersiniz yoksa duymak istediğiniz şeyin mi? Birçok insan “yalan da olsa söyle, hoşuma gidiyor” diyebilir.
Ancak açıktır ki, herhangi bir sorunu çözmekle ilgilenen kişiler, o soruna dair gerçeğin bilgisine ihtiyaç duyarlar!
Dahası adaletsiz yöneticiler için söylenen söz, alkış uğruna hakikatten uzaklaşan herkes için geçerlidir: “Ayarını bozduğun kantar, günü gelir seni de tartar”
Gerçeği olduğu gibi ifade edenler çoğu zaman sempati ile karşılanmasa da bizim hakikatten taviz verecek lüksümüz yok!
Çünkü acılarımızı unutmak için söylenecek güzel sözlere değil, sorunlarımızın çözümü için doğru teşhis ve güzergaha ihtiyacımız var.
Bu nedenle Nazım ustanın dediği gibi, rotamızı “dostların alkışlarıyla değil” düşmanın dişlerinin gıcırtısıyla çizdik…
Bir de çözüm için teşhisi koyacak ve doğru güzergahta ilerleyecek yeni kişilerin, hakikati arayan gençlerin yüzünü nereye döneceğini şaşırmaması gerekiyor.
Bu nedenle hoşunuza gitse de gitmese de Bağımsızlık Yolu’nun burçlarında onu arayan herkes görsün diye hakikatin bayrağı dalgalanıyor!
