Barselona’da Bir Türk ve Bir Yunan’la Birlikte
İstanbul‘daki ilk tanışmamızın üzerinden tam yirmi yıl geçti.
Ve işte bugün, başka bir coğrafyada, dış görünüşümüzde ve karakterimizde bariz değişiklikler olsa da birbirimize duyduğumuz aynı sevgi ve “dünyanın başkentinde” birlikte geçirdiğimiz o eşsiz günlere duyduğumuz özlemle yeniden birlikteyiz.
Artık her birimiz farklı bir ülkede yaşıyoruz, günlük hayatlarımızı paylaşmıyoruz ve hayatımızdaki büyük değişikliklerin çoğu internet üzerinden bildiriliyor. Ancak çok iyi biliyoruz ki, o zamanlar farkına varmadan, nadir görülen, dilsel, kültürel ve etnik farklılıklarının üstesinden gelecek kadar güçlü bir ilişki kurduk.
Birbirimizin ailesi olduk.
Sohbetlerimizde bildiğimiz tüm dillere başvuruyoruz ve kurduğumuz cümleler tüm bu dillerin kelimelerinden oluşuyor.
Yani yine farkında olmadan ya da planlamadan, ilişkimiz gibi etnik ve kültürel kimliğimizin bir alaşımı olan ama aynı zamanda onların ötesinde olan kendi iletişim kodumuzu yarattık.
İstediğimiz sıklıkta görüşemesek bile, hayatımızın önemli anlarında birbirimizin yanında olduğumuzu sağlıyoruz.
Tıpkı, en az iki uçak değiştirerek ve vize ve giriş izinleri alarak düğünümde yanımda oldukları gibi.
İstanbul’da, Atina‘da, Lefkoşa’da, Barselona’da ve bu arkadaşlarımla bir araya geldiğim her şehirde, Kıbrıs‘ta hala daha bulamadığım bir şeyi her zaman bulduğumu itiraf etmek bana acı veriyor.
Tüm etnik ve kültürel özelliklerimle, düşüncelerim, duygularım ve yaptıklarımla ilgili olarak devamlı bir açıklama yapmak zorunda kalmadığım, dikkatli ve tetikte olmak zorunda kalmadığım, aynı zamanda bir devlet, bir topluluk veya bir ulus adına özür dilememin beklenmediği ve tamamen kendim olmama izin verildiği bir ortam.
Daha ne Barcelona’ya ne de arkadaşlarıma doyamadım, bu yüzden bu yazıyı kısa tutuyorum, lakin bu düşüncelerimi birçok nedenden dolayı buradan sizlerle paylaşmak istedim.
Bir gün Kıbrıs’ta bizi biz yapan hiçbir şey için özür dilemek zorunda kalmayacağımız bir ortamda yaşayacağımız dileğiyle, Barcelona’dan selamlar!
