İNSANLAR ACISINI YAŞAYABİLMELİ
Geçtiğimiz Perşembe günü babamın teyzesini kaybettik…
92 yaşındaydı…
Her ölüm acı verir, bu ölüm de ailecek bize acı verdi…
Ancak şahsen ben bu acımı yaşamaya utandım!..
Kendimde böyle bir hak göremedim!..
Çünkü aynı gün bu ülkede trafik kazasında 5 yaşında bir çocuk öldü!..
Tarifi olmayan bir acı!..
Aynı gün ben kalkıp nasıl “92 yaşındaki teyzem öldü” deyip bu duruma isyan edebilirdim ki?
Kendimde o hakkı görmedim!..
5 yaşındaki o çocuğu ve ailesini düşündüm…
Kalbim sızladı, yüreğim yandı…
O ailenin acısına saygı gösterdim…
Keşke hepimiz bunu yapabilseydik…
Reyting uğruna öyle haberler, öyle fotoğraflar gördüm ki, inanınız insanlığımdan utandım…
Bir kesim haber siteleri resmen bir çocuğun ölümü üzerinden daha çok okunabilmek için birbirleriyle yarıştılar…
Ne evladını kaybeden ailenin acısını yaşamasına izin verdiler, ne de toplumsal psikolojiyi anlayabildiler…
Bu hırsı anlamakta gerçekten güçlük çekiyorum…
Neden?
Niçin?
Ve hangi ruh haliyle bunu yapıyorlar?
Empati dahi yapmaya korktuğumuz, dilimizi ısırdığımız, düşündükçe çıldırdığımız ve düşmanımızın bile başına gelmesini istemediğimiz bir olayı magazin haberi gibi vermeyi aklım almıyor…
Çıldıracak gibi oluyorum…
İstediğim sadece biraz saygı…
Eminim ailenin istediği de buydu…
-Saygı!..
Ne yazık ki bunu başaramadık…
İnsanların acısını yaşamasına izin vermedik…
Onları rencide ettik…
Her internete girdiklerinde o acı anı yaşamalarına sebep olduk, olmaya da devam ediyoruz…
Yapmayınız…
İnsanlar acılarını yaşayabilmeli…
Sadece biraz saygı!..
